Sæl, öllsömul!
Ég ætla þá að fara örfáum orðum um leik Keflavíkur og Álftaness sem fram fór á laugardagsmorgun í Reykjaneshöll. Upphaflega átti umræddur leikur að fara fram í Faxaflóamóti en þar sem ekki náðist í lið var leikurinn gefinn og leikinn æfingaleikur þess í stað, fimm gegn fimm.
Um hörkuleik var að ræða þar sem Keflavík fékk óskabyrjun og skoraði eftir hálfa mínútu. Í framhaldi pessaði Keflavík nokkuð en okkar stúlkur leystu vel úr því heilt yfir og knötturinn gekk vel stúlkna á milli. Náðu okkar stúlkur svo að komast yfir í fyrri hálfleik með mörkum frá Selmu og Sylvíu. Stóðu því leikar 1-2, Álftanesi í vil, í leikhléi.
Í síðari hálfleik var heldur farið að draga af okkar stúlkum enda mættu tíu stúlkur til leika hjá Keflavík en aðeins fimm hjá Álftanesi. Segja má að leikstíll Keflavíkur, hápressuknattspyrna að breskri fyrirmynd með löngum spyrnum og innköstum í átt að marki, hafi einfaldlega sprengt okkar stúlkur en Keflavík náði að setja þrjú mörk í síðari hálfleik án þess að okkar stúlkur næðu að skora. Lyktir urðu því 4-2, Keflavík í vil. Líklega nokkuð sanngjörn úrslit.
Heilt yfir stóðu stúlkurnar sig afar vel og knötturinn gekk vel stúlkna á milli. Miklu meiri samleikur var hjá okkar stúlkum en segja má að þarna hafi mæst tveir ólíkir knattspyrnustílar. Það sem skildi á milli að mínum voru líkamsburðir en Keflavíkurstúlkur höfðu á að skipa stórum og stæðilegum stúlkum.
Birgir þjálfari.
